O, Adamdı… 1999’ un Eylül ayıydı, boşanmıştım. Reklam ajansımdaki ortağımdan kazık yemiş, batmıştım. Televizyonu bırakmıştım. İftiralarla boğuşuyordum. Savruluyordum. Telefonum çaldı, tanımadığım numaraydı açmadım. Mesaj geldi; “Beni ara”. İsim yoktu. Aradım. “Benim ben Zeki abin” dedi. “Aramazsın diye ismimi yazmadım” dedi. Daha once hiç ama hiç konuşmamıştık. Yani özel olarak. Karşılaştıkça saygıdan selam o kadar. Sanki akranıymışım, sanki kırk yıllık dostuymuşum, sanki Metin’mişim, sanki Ahmet’mişim, sanki Kandemir’mişim gibi konuştu benle.